غزل: ډاکټر محمدحنيف حيران

                       غزل

څنګه درشمه خپل ځان راباندې بار دی

په خپل ځان کې بل انسان راباندې بار دی

زه نو کله وم ژوندی، چې ته موسکی يې

ژونده! ستا نو څه احسان راباندې بار دی

عاشقي خو له هوس پرته يو کار دی

تر دې هاخوا بل ارمان راباندې بار دی

نو دا زمکه کله دومره وه پراخه؟

چې زه وايم پاس آسمان راباندې بار دی

له ګناه وروسته مې ووژني حيرانه!

خپل ضمير او خپل وجدان راباندې بار دی.